Baráttan um Súpermann og vandinn með girndina

Mikið hefur verið rætt í dag og í gær um svokallaða supergirl keppni sem fram fór á skemmtistaðnum Pravda nýverið. Keppnin fólst víst í því að stúlkur áttu að heilla náunga nokkurn sem kallast Súpermann. Þeirri sem tækist það ætlunarverk átti að fá utanlandsferð að launum. Þetta er býsna athyglisvert mál. Það má kannski segja að eðlilega hefur ýmsum orðið heitt í hamsi af tiltækinu og velt fyrir sér siðferðilegu réttmæti athæfisins og spurt hvort að hér sé ekki á ferðinni nauðgunarhvati fyrir karlmenn og hvort að konurnar sem þarna láta keppnisskapið bera sig ofurliði séu ekki bara að láta í ljós hversu aumar manneskjur þær eru.

Allt er þetta svo sem ágætis umræða en til er annar flötur á málinu sem svokallaðir tilvistarheimspekingar eða existensíalistar hafa tekið til skoðunar og kemur fram í þessu máli. Ef við látum um stund liggja á milli hluta siðfræðiumræðuna þá stendur annað eftir og það er umræðan um vandann með girndina. Hver er sá vandi.

Vandi sá sem keppendur um hylli Súperman þurftu að takast á við er í hnotskurn þessi: Hvernig má fá Súpermann til þess að girnast sig? Svo má skoða þennan vanda keppenda í víðara samhengi:

Hvað fær stúlku til að taka þátt í svona keppni? Ætla mætti í fljótu bragði að ástæðurnar gætu verið tvær.

1) Annarsvegar að leggja hvað sem er á sig til þess að vinna ferðavinninginn. Samt finnst mér það frekar sérstakt að leggja það á sig að ganga um nakin á almannafæri til að komast til útlanda á tímum lækkandi flugfargjalda. En þó veit maður aldrei.

2) Í öðru lagi. Ef til vill er Súpermann að mati keppenda svo ómótstæðilegur að allt er gert til þess að fanga hug hans og hjarta til þess að geta deilt með honum ókomnum stundum hvort sem það er hér á landi eða erlendis. Hver kannast ekki við það að telja sig hafa fundið þann eina rétta eða þá einu réttu?

Rót þess vanda sem keppendur eru í felst í því hvernig má fá Súpermann til þess að girnast þá stúlku sem girnist hann? Hver hefur ekki lent í þessari klemmu þó það hafi ekki verið gert að íþróttakappleik? Og aldrei skilið hversvegna sú eða sá sem reynt var að höfða til leit frekar við einhverjum eða einhverri annarri eða öðrum.

Franski tilvistarheimspekingurinn Sartre spyr einmitt þessarar spurningar í höfuðriti sínu sem í enskri þýðingu kallast Being and Nothingess. Þar spyr hann í umfjöllun sinni um ástríðurnar hvernig maður getur fangað athygli þess sem maður girnist þannig að viðkomandi taki að girnast mann á móti. Það er raunverulega þetta sem keppnin gekk út á.

Sartre gat ekki gefið upp neitt algilt svar við þessari spurningu í bók sinni og því hefðu stúlkurnar ekki í raun getað leitað til hans að neinu gagni þó öll umfjöllun hefði þó hugsanlega getað aðstoðað þær við að auka hugmyndaflug sitt.  En hvernig svöruðu þær þessari spurningu Sartre um að fá einhvern (í þessu tilviki Súperman) til að girnast sig? Jú svarið fólst í því að vera sem glyðrulegust  ef marka má myndirnar sem fylgdu af keppninni. Rífa af sér fötin og vappa um einhvern pall allsnakin. Það var svar stúlknanna við þessari mjög svo heimspekilegu spurningu, að fá einhvern til að girnast sig.

Ein stúlkan sem rætt var við í Fréttablaðinu í dag hélt þó að hún hefði farið yfir strikið í þessum girndarhug, en hún taldi það hið besta ráð til þess að láta Súpermann girnast sig að fara bara hreinlega úr öllu. En ekki reyndist það nægjanlegt til þess að vekja girnd Súmermannsins því hann vildi eitthvað annað hvað svo sem það nú var.

Ég verð nú eiginlega að segja að girndin er skemmtilegt heimspekilegt viðfangsefni en mér finnst það ekki góð hugmynd að gera hana að einhverri keppnisíþrótt. Við ættum frekar hvert um sig að eiga hana með okkur í okkar hversdagslega lífi í stað þess að láta hana verða keppnisskapinu að bráð. Sá sem er í girndarhug getur verið ansi flottur á velli í sínu náttúrulega umhverfi en þegar keppni í girnd er farin að bera keppendur ofurliði er orðið ansi stutt í að aulahrollurinn hrýslist niður eftir manni öllum. Það getur nefnilega stundum verið stutt á milli þess að vera flottur eða fáránlegur. Og fátt er verra að verða vitni að en þegar fáránleikinn hefur tekið völdin...... Við skulum bara segja að vegir girndarinnar séu órannsakanlegir og í henni verður ekki keppt svo vel sé.

JB

Athugasemdir

[Sigurjón Þór (IP-tala skráð) 1.2.2007 kl. 14:39]

Ert þú ekki að gleyma 3ju ásæðunni? Nefnilega þeirri að þær hafi gaman af því að bera sig og sýna á sér kroppinn. Kannski finnst þér þetta langsótt, en ég er sjálfur á því að þetta sé líklegasta skýringin.

sion 

[Gamall nöldurseggur, 1.2.2007 kl. 22:04]

Það eru öllum einhver takmörk sett. Þó eru takmörkin ekki alltaf þau sömu og það litar mannlífið. Ég geri ráð fyrir að einhverjum hafi þótt uppátækið skemmtilegt. Súpermann hefur eflaust ekki kært sig um að konuefni hans væri nein "glenna". Það er einnig nokkuð áhugavert ef ég mætti benda á það að það sem gerir hluti spennandi er eftirvænting. Þar er það mannshugurinn sem málar upp vonir og þrár. Aðeins þannig geta menn sett sér markmið og notið þess að ná árangri. Ef þú færð allt sem þú vissir ekki að þig langaði í er ljóst að viðbrögð þín verða ekki þau sömu og ef þú færð eitthvað sem þig hefur alltaf dreymt um að eignast.

Ungar stúlkur þurfa að átta sig á því að þær þurfa ekki að afhjúpa sig til að vera spennandi. þar er nefnilega allt það sem við eftirlátum hugskotunum að geta um einstaklinginn sem gerir hann spennandi.

Þú ert skemmtilegur bloggari. Takk fyrir góðar og áhugaverðar klausur.

Er nokkuð nýtt undir sólinni?

[halkatla, 1.2.2007 kl. 22:43]

þetta er mjög áhugaverður vinkill á þessu máli, virkilega áhugavert allt sem þú ert að setja fram hérna á þessu bloggi, maður verður sko aldeilis hugsi... enda er það tilgangurinn