Hvenær hjálpar maður manni í neyð og hvenær ekki? Sitthvað til umhugsunar um borgarbraginn í Reykjavík

Það er ekki hægt að segja annað en að það hafi verið óhugnanlegt að fylgjast með fréttinni í kvöld í sjónvarpinu af manninum sem var á gangi stórslasaður, blóðugur og kaldur í Grafarvoginum. Tildrög málsins eru þau að hann var á gangi að næturlagi úr Árbæ yfir í Grafarvog þegar einstaklingar á bíl ögra honum þannig að hann tekur til fótanna og fellur ofan í brunn sem var opinn við veginn.

Eftir að hafa komist af stað aftur stórslasaður og illa haldinn gerir hann ítrekaðar tilraunir til þess að stöðva bíla með von um aðstoð. Segir hann að fjöldi bíla og þar á meðal leigubíla veittu honum enga athygli þrátt fyrir að vera augljóslega illa haldinn. Á tímum gsm síma virtist heldur enginn hafa haft rænu á að hringja í lögreglu.

Þetta dæmi er eins og skólabókardæmi í siðfræði enda hef ég margoft notað sambærilegt dæmi sem ég las einu sinni um og gerðist í Englandi, þegar nemendur mínir fá að takast á við siðferðileg álitamál. Nú er ljóst að ég þarf ekki lengur að nota dæmi erlendis frá í kennslustundum mínum og því síður þarf ég a setjast niður og semja siðferðilega klípusögu. Ég get einfaldlega notað þetta dæmi sem greint var frá í kvöld. Það er ekki fagnaðarefni.

Og maður veltir því jafnframt fyrir sér hvernig svona borgarbragur verður til eins og við höfum verið að upplifa undanfarna daga, vikur og mánuði, með ofbeldi og skeytingarleysi. Þurfum við ekki að fara að skoða málin í heild sinni?

JB

Athugasemdir

[Þóra Guðmundsdóttir, 26.2.2007 kl. 23:05]

Svona borgarbragur  eins og þú kallar það hefur ólíkt því sem margir virðast halda, verið lengi til. Það er líka marg sannað að þvi  fleiri vitni sem eru að einhverskonar neyð, því færri bregðast við. Þetta virðist bara vera eitthvað sam mannlegt. 

Svo er það þvi miður þannig að þó svo hringt sé í lögreglu þá er ekki þar með sagt að hún bregðist við því miður. Ég man líka eftir atviki fyrir mörgum, mörgum árum. Þá var  maður sem var svo óheppinn að fá sykursýkiskast fyrir utan skemmtistað  nærri dauður, vegna þess að  hann var meðhöndlaður af lögreglu eins og hann væri glæpamaður. Þeim virtist ekki hafa dottið það í hug eitt andartak að hann væri veikur, heldur héldu þeir að hann væri  bara fullur. 

[Haukur Nikulásson, 26.2.2007 kl. 23:11]

Skeytingarleysið um náungann er sorgleg staðreynd. Það er þörf á að minna okkur á þetta reglulega. Sé þetta endurtekið nægilega oft ætti að síast inn í okkur meiri kærleikur. Við gætum nefnilega lent í því að vera hinn slasaði einhvern tíma.

Þóra, sykursjúkir eiga þetta á hættu ef þeir eru að þvælast á "óheppilegum" tíma í miðbænum. Þar er nefnilega of stór hluti fólks undir áhrifum og því ekki óeðlilegt að annað fólk dragi rangar ályktanir um ástand. Sykursjúkt fólk þarf sérstaklega að gæta sín við svona aðstæður, það gerir eðli sjúkdómsins. 

[Svanur Sigurbjörnsson, 27.2.2007 kl. 02:46]

Gott að vekja athygli á þessu.  Hvað gerum við ef við sjáum blóði drifinn mann í jaðri vegarins?  Eigum við von á því að verða rænd?  Hafa sögur af þorpurum sem tæla fólk úr bílum sínum einungis til þess að ræna og misþyrma, gert okkur að óttaslegnum sinnuleysingjum?  Er það ekki áhættunnar virði að hjálpa náunganum?  Hafa íslendingar tapað sínu eðlislæga trausti á náunganum eða er skýringin einfaldlega sú að fólk er bara svo eigingjarnt að það fer ekki að stíga út í kuldan eða setja lykkju á leið sína til að hjálpa fólki í neyð?   Því miður hef ég ekki svörin en giska á að hér sé ákveðin blanda á ferðinni.